IN DE SPOTLIGHTS: Twee brandweerlieden uit de groep

Andrea werkt sinds 6 maanden bij de Raad, Laetitia sinds 9 maanden. Toch zijn ze geen groentjes. Laetitia werkt sinds haar 18de als vrijwilliger bij de brandweer. Sinds 2 jaar is ze ook ambulancier in haar thuisstad Spa. Andrea werkt sinds enkele jaren als ambulancier voor het Brusselse Rode Kruis. Laetitia klopt als ambulancier in de kazerne zo’n 40 tot 80 uur per maand en moet als brandweervrouw ten minste 100 uur per maand beschikbaar zijn. Ze is thuis van wacht en wordt betaald wanneer ze haar woning verlaat.

Andrea is 16 uur per maand vrijwillig ambulancier bij het Rode Kruis, in functie van haar beschikbaarheid. Ze ontvangt een vergoeding per keer dat ze van wacht is bij de organisatie ter plekke.

Laetitia kon haar geluk niet op toen ze een vrouw thuis heeft helpen bevallen. Laetitia had hiervoor een opleiding gevolgd, maar had nooit gedacht dat ze op een dag de theorie in de praktijk zou moeten omzetten.

Laetitia wilde altijd al brandweervrouw worden, van kleins af aan: “Anderen kunnen helpen, de verschillende brandweerinterventies … Het heeft me ondanks de mogelijke gevaren altijd aangetrokken.

Ik koester echt een passie voor dit vak. Het is echter ook iets dat van generatie op generatie is doorgegeven. Mijn beide grootvaders, mijn vader en mijn tante waren bij de brandweer. Mijn broer, nonkels en neven zijn ook brandweerman. Wij waren de familie met de meeste brandweerlieden.”

Andrea is altijd geboeid geweest door het medische aspect. Toen ze hoorde dat ze ambulancier kon worden via het Rode Kruis in Brussel, heeft ze niet getwijfeld en is ze er voluit voor gegaan. Ze was er snel achter dat dit echt iets voor haar was.

In België en Frankrijk maken vrouwen maar 15% uit van het brandweerkorps en zijn ze vooral vrijwilliger en niet beroepshalve bij de brandweer. Is het moeilijk een mannenjob te doen? “Het is geen makkelijk beroep voor een vrouw, wij moeten letterlijk ons mannetje kunnen staan, het is een fysiek beroep. Wij leggen jaarlijks een verplichte geschiktheidstest af om onze functie te kunnen blijven uitoefenen. We krijgen ook maandelijks opleidingen in onze kazernes (theorie en praktijk) en opfrissingscursussen (zowel voor brandweerlieden als ambulanciers).

Laetitia bekent dat werken in een mannenwereld angstaanjagend kan zijn. Je hebt karakter nodig, humor en teamgeest, je moet kunnen aantonen dat een vrouw er zeker haar plaats heeft. En bovenal, aanvaarden dat je je leven op het spel zet, is geen makkelijke keuze (ook je partner en kinderen moeten hier achter staan).

Hun taak als vrijwilliger is uiteraard moeilijker dan een opdracht bij de Raad. “Het moeilijkste op het terrein zijn de interventies waar kinderen bij betrokken zijn. We kunnen immers overspoeld worden door emoties, maar de interactie met een kind is ook delicater dan met een volwassene”, aldus Laetitia en Andrea.

Bij de Raad staan ze vooral in voor preventie: ze zien erop toe dat er niets fout loopt. Dit betekent dat je een aantal rondes moet doen, dag en nacht, om elke brandblusser te checken (om er zeker van te zijn dat ze niet verplaatst, gebruikt of beschadigd zijn) en elke nooduitgang te controleren (om na te gaan of de toegang niet geblokkeerd wordt, door een vuilnisbak bijvoorbeeld).

Ze komen vooral tussen wanneer iemand geblokkeerd zit in een defecte personen- of goederenlift. Dat gebeurt twee à drie keer per week verspreid over de drie gebouwen …

De brandweer moet de persoon of personen die vastzitten, geruststellen in afwachting van de komst van de technici. “We moeten de zenuwen of de paniek van de mensen die vastzitten in goede banen leiden, hen geruststellen en tactvol handelen”, legt Andrea uit.

Het gebeurt ook dat de brandweer samen met de medische hulpdiensten moet ingrijpen om bijvoorbeeld slachtoffers te vervoeren. Wij werken ook samen met deurwaarders om mensen met een beperkte mobiliteit te helpen.

Een andere taak is het inspecteren van de werven die een vuurvergunning hebben gekregen, bijvoorbeeld om een lasbrander te kunnen gebruiken. Onze brandweerlieden doen een routinecontrole voor en na de werken en doen alles wat nodig is (deactiveren van de rookdetector, nakijken van het beschermingsmateriaal en de brandblussers enz.). Dit zijn eenvoudige extra voorzorgsmaatregelen om zoveel mogelijk brandhaarden te voorkomen.

Wanneer het alarm afgaat, wordt een eerste team ter plaatse gestuurd om de oorzaak te analyseren. Een tweede team bereidt zich voor (en trekt hun brandwerende kledij aan) om het terrein te betreden. Gelukkig gaat het in de meeste gevallen om vals alarm, een kortsluiting of een andere panne. Een beginnende brand komt zelden voor.

Securitas werkt samen met een veertigtal brandweerlui voor de drie gebouwen. Zij staan 24 uur op 24 in voor de veiligheid.

De boodschap die deze jonge vrouwen graag willen meegeven aan het personeel is zeker niet te twijfelen om het nummer 2000 te bellen voor noodgevallen, contact op te nemen met onze dispatching (JL: tel. 9100, EB: tel. 9200) of het preventiepersoneel bij vragen – dit is nooit te veel.

“Waakzaam blijven en ons blijven helpen om de veiligheid van iedereen te waarborgen (door de brandwerende deuren niet te blokkeren, door alle lichten uit te doen en/of door de ramen te sluiten voor je vertrekt enz.)”, besluiten Laetitia en Andrea.

Gepubliceerd in DOMUS, het magazine van de EU-raad.

Wil je ook zo’n boeiende job als Laetitia en Andrea? Securitas is op zoek naar verschillende straffe profielen. Klik snel door naar de jobpagina en solliciteer meteen.